مضامین بلند و عمیق فاسفی در رباعیات خیام
حکیم عمر خیام نیشابوری از علما ، حکما و شعرای برجستهء ایران زمین است . شهرت وی بیشتر به خاطر تقویم جلالی ، ریاضیات و بویژه رباعیاتش است . خیام توانسته مضامین عالی فلسفی را تنها در قالب یک رباعی بیان کند و تبعاً این کار هر کسی نیست و لازمهء آن داشتن قدرت تفکر و اندیشهء عمیق است .
رباعیات خیام به زبانهای گوناگونی تارجمه شده و در نزد ارامنه جهان و ارمنستان سه شاعر فردوسی و خیام و حافظ از میان شعرای ایرانی دارای شهرت و محبوبیت بیشتری هستند .
در اینجا گزیده ای از رباعیات خیام که توسط گئورگ اِمین Georg Emin نویسنده ، مترجم و شاعر برجستهء ارمنی ترجمه شده ارائه می گردد و چون این رباعیات توسط چنین شاعری ترجمه شده بالتبع ترجمهء آن دارای ارزش ادبی است .
رباعی به ارمنی کاریاک քառյակ آوانویسی انگلیسی kariak می باشد .
به جرات می توان گفت که در ادبیات جهان هیچ رباعی یا چهار پاره یا دوبیتی نمی توان یافت که با رباعیات خیام و مضامین عالی فلسفی آن برابری کند .
گزیده ای از رباعیات عمر خیام Օմար Խայամի քառյակներ
ترجمه از گئورگ اِمین Գևորգ Էմինի թարգմանությամբ
منبع : سایت سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران – ایوان
http://www.yerevan.icro.ir/index.aspx?siteid=250&siteid=250&pageid=11740&newsview=549986
( بخش زبان ارمنی )
Այս աշխարհում խելոք ու լուրջ պիտի լինես,
Խելքը՝ գլխիդ և լուռ ու մունջ պիտի լինես,
Քանի ականջ, աչք ու լեզու տեղում են դեռ,
էն գլխից կույր և համր ու խուլ պիտի լինես։
در عالم جان بهوش مي بايد بود
در كار جهان خموش مي بايد بود
تا چشم و زبان و گوش برجا باشند
بي چشم و زبان و گوش مي بايد بود
Եթե իմ ձեռքը հասներ ճակատագրի տախտակին,
Կգրեի այն նորից՝ համաձայն իմ տենչանքի.
Կջնջեի մեկընդմիշտ այս աշխարհից հոգս ու ցավ,
Բարձրացրած իմ գլխով այս կամարը երկնքի։
گر دست به لوحة قضا داشتمي
بر ميل و مراد خويش بنگاشتمي
غم را زجهان يكسره برداشتمي
وزشادي سر به چرخ افراشتمي
Եբկրի խորքից մինչ աստղերը երկնքի,
Որքան դժվար առեղծվածներ լսեցի.
Ամեն կապանք արձակվեց մի հնարով,
Բայց կանգ առավ ընդդեմ մահվան հանգույցի։
از جرم گـل سياه تـا اوج زحـل
كردم همه مشكلات کلی را حل
بگشادم بندهاي مشكل به يـل
هر بنـد گشاده شد بجز بند اجل
Մատռվա՛կ, վարդն ու սեզն այս դուրեկան,
Տես, մի շաբաթ անց, ինչ օրը ընկան,
Խմիր, վարդ քաղիր– զի մեկ էլ տեսար–
Այս սեզը՝ չոր հարդ, վարդը՝ հող դարձան...
ساقي گل و سبزه بس طربناك شده است
دریاب كه هفته دگر خاك شده است
مي نوش و گلي بچين كه تا در نگري
گل خاك شده است و سبزه خاشاك شده است
Նորուզի սուզը ալ վարդին լավ է,
Սիրահար զույգը թարմ մարգին լավ է.
Հերիք դարդ անես անցածի մասին–
Այսօրվա օրն է ամենից լավը։
بر چهره گل نسيم نوروز خوشست
در زير چمن روي دلفروز خوشست
از دي كه گذشت هر چه گويي خوش نيست
خوش باش وز دي مگو كه امروز خوشست
Մենք կանք-չկանք՝ աշխարհը կա ու կմնա,
Եվ մեզանից հետք ու անուն էլ չի մնա,
Երբ չկայինք՝ աշխարհը բան չէր կորցրել,
Երբ չլինենք՝ նա էլի նույնը կմնա։
اين بس كه نباشيم و جهان خواهد بود
ني نام زما و نه نشان خواهد بود
زين پيش نبودیم و نبد هيچ خلل
زين پس چو نباشيم همان خواهد بود
Երեկ գիշեր բրուտի մոտ մտա մի ծեր,
Տեսա երկու հազար խոսուն ու լառ կժեր.
Նույն հարցն էին տալիս նրանք. «Ո՞ւր եք, ասեք,
Կուժ սարքողներ, կուժ ծախողներ, կուժ առնողներ...»։
در كارگه كوزه گري رفتم دوش
ديدم دو هزار كوزه گويا و خموش
ناگاه يكي كوزه برآورد خروش
كو كوزه گر و كوزه خر و كوزه فروش
Այն պալատում, ուր Բահրամը քեֆ էր անում,
Հիմա եղնիկն ու առյուծն են ձագեր հանում.
Բահրա՝մ, որ գառ էիր որսում քո ողջ կյանքում,
Տեսա՞ր, ինչպես գուռը որսաց քեզ աշխարհում։
آن قصر كه جمشيد در او جام گرفت
آهو بچه كرد و روبه آرام گرفت
بهرام كه گور ميگرفتي همه عمر
ديدي كه چگونه گور بهرام گرفت
Այն փոշին, որ տրորում ես քո ոտքի տակ,
Եղել է մի արևադեմ, լույս Աբույակ,
Զգույշ սրբիր թևքով փոշին քո երեսից,
Ո՞վ գիտե, նա ո՞ր նազելու դեմքն է ճերմակ...
هر ذره كه در خاک زميني بوده است
پیش از من و تو تاج نگینی بوده است
گرد از رخ نازنين بآذرم نشان
كان هم رخ خوب نازنيني بوده است
Ինձ իմաստուն կոչեց դիտմամբ իմ թշնամին,
Աստված՝ վկա, սուտ են խոսքերն այդ ու քամի...
Քանի որ ես ընկել եմ այս խուցը ցավի,
Հեչ չլինի՝ գիտեմ, թե ով եմ ես, կամ՝ ինչ։
دشمن به غلط گفت كه من فلسفيم
ايزد داند كه آنچه او گفت نيم
ليكن چو درين غم آشيان آمده ام
آخر كم ازآنم که بدانم كه کيم
Ափսոս, որ իմ ջահելության գիրքը թերթվեց-վերջացավ,
Եվ իմ կյանքը-հազար ափսոս– վաղ գարնան պես շուտ անցավ Երջանկության հավքն այն, որին ջահելություն են կոչում,
Ե՞րբ երևաց, ե՞րբ ծլվլաց ու ե՞րբ չվեց՝ չիմացա...
افسوس كه نامه جواني طي شد
و آن تازه بهار زندگاني دي شد
آن مرغ طرب كه نام او بود شباب
افسوس ندانم كه كي آمد كي شد
Այս կուժն՝ ինձ պես սիրով տարված է եղել,
Սիրունի սև ծամին գերված է եղել,
Կժի վզին փարված այս կանթը սիրուն,
Ձեռք է, որ իր յարին փարված է եղել...
اين كوزه چو من عاشق زاري بوده است
در بند سر زلف نگاري بوده است
اين دسته گه برگردن او مي بيني
دستي است كه بر گردن ياري بوده است
Մի բրուտանոց մտա մեր տան կից,
Տեսա, բրուտը կավի մեծ կույտից
Կժերին՝ գլուխ ու կանթ է սարքում–
Շահի գլխից ու աղքատի փեռքից...
در كارگه كوزه گري كردم راي
به پله چرخ ديدم استاد بپاي
مي كرد دلير كوزه را دسته و سر
از كله پادشاه و از دست گداي
Երեխա, ջահել, թե ծեր անկենդան,
Իրար ետևից կգան ու կերթան,
Աշխարհն ո՞ւմ մնաց, որ ո՞ւմը մնա–
Գնացին, կերթանք. կգան ու կերթան...
آنان كه كهن بودند و آنان كه نوند
هر کس بمراد خویش یک یک بدوند
وين ملك جهان بكس نماند جاويد
رفتند و رويم و باز آيند و روند
Երեխա էինք՝ հասուն այր դարձանք,
Բայց դրանից էլ մի խեր չտեսանք.
Կուզե՞ս իմանալ՝ թե վերջն ո՞ւր հասանք՝
Ջրի պես եկանք,– քամու պես անցանք։
يك چند بكودكي باستاد شديم
يك چند باستادي خود شاد شديم
پايان سخن شنو كه ما را چه رسد
از خاك در آمديم و بر باد شديم
Ամպերն ելան, արտասվեցին այս նորաբաց, կանաչներում,
Ինչպե՞ս ապրել առանց գինու այս ցողաթաց կանաչներում,
Այսօր մենք ենք քեֆի նստել մարգերի մեջ այս նորածիլ,
Վաղը տեսնես ո՞վ հարբի մեր հողից ծլած կանաչներում։
ابر آمد و باز بر سَرِ سبزه گریست
بی بادۀ گُلرنگ نمی باید زیست
این سبزه که امروز تماشاگه ماست
تا سبزۀ خاک ما تماشاگه کیست
Անցած օրը ետ կանչելդ իզուր ջանք է, սիրելի՜ս,
Վաղվա մասին անրջելըդ լոկ պատրանք է, սիրելի՜ս,
Այս վայրկյանը մի կորցրու առանց գինի, առանց սեր,
Քեզ մնացած բաժին կյանքի գինը թանկ է, բիրելի՜ս։
از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن
فردا که نیامده است فریاد مکن
برنامده و گذشته بنیاد مکن
حالی خوش باش و عمر بر باد مکن
Մեզնից առաջ նոր ու հին է եղել էլի,
Տիեզերքը իր բանին է եղել էլի,
Այնտեղ, ուր դու ոտք ես կոխում, իմ սևահո՜ն,
Մի գեղուհու աչքի բիբն է եղել էլի։
پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز به کاری بوده است
هر جا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مَردُمَکِ چشم نگاری بوده است
Ծաղկաթերթին գարնանային հովն է լավ,
Կանաչներում յարի տաքուկ քովն է լավ,
Երեկն անցավ, երեկները մոռացիր,
Քանի դեռ կանք, այսօրն ու այս նորն է լավ։
بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن روی دل افروز خوش است
ای دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست
خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است
Ո՜չ խորհուրդներն սկզբանի դու կիմանաս, ո՜չ էլ ես,
Ո՜չ գաղտնիքն այս բառ ու բանի դու կբանաս, ոչ էլ ես,
Վարագույրի ետքում հիմա, տես, խոսում են մեր մասին,
Իսկ վարագույրն երբ իջնի, ոչ դու կմնաս, ոչ էլ ես։
اسرار ازل را نه تو دانی و نه من
وین حرف معما نه تو خوانی و نه من
هست از پس پرده گفتگوی من و تو
چون پرده برافتد، نه تو مانی و نه من
Սիրուց հարբած սոխակն եկավ բաղը մտավ գարունքին,
Ծիծղուն ծաղիկ՝ կարմիր գինու գավը գտավ իմ ձեռքին,
Ուսիս թառեց ու քաղցրաձայն դայլայլեց իմ ականջին.
-Գինն իմացիր, անցած կյանքը ետ չես բերի դու կրկին։
چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت
آمد به زبان حال در گوشم گفت:
«دریاب که عمر رفته را نتوان یافت»
Մի հավք տեսա Թուս քաղաքի պարիսպների վրա թառած,
Քեյքավուսի արքայական գանգն էր ընկած նրա առաջ,
Աչքը հառած փտող գանգին կանչում էր նա.-ափսո՜ս, ափսո՜ս,
Ու՞ր են ռազմի շեփորի ձայն, թմբուկների շաչն ու շառաչ-։
مرغی دیدم نشسته بر بارۀ توس،
در چنگ گرفته کله کیکاوس،
با کله همی گفت که: افسوس، افسوس!
کو بانک جرسها و کجا نالۀ کوس؟
Այս գոյության օվկիանն անծիր ո՞ր խավարից ծնվեց ու ե՞րբ
Մեկը չեղավ, որ խճճված այս կծիկը բացի մի կերպ,
Ամեն մեկը խելքին փչած պատասխան է տվել հարցին,
Երբ նա ինքն էլ, կա՞, թե չկա՞, ոչ ոք հաստատ չգիտե դեռ։
این بحر وجود آمده بیرون زنهفت،
کس نیست که این گوهر تحقیق بسفت؛
هر کس سخنی از سر سودا گفته است،
زان روی که هست، کس نمیداند گفت.
Յարի կողքին թե պառկել ես մի ողջ կյանք,
Հաճույք ու սեր ճաշակել ես մի ողջ կյանք,
Մեկ է, պիտի հրաժեշտ տաս աշխարհին,
Քուն թե արթուն անրջել ես մի ողջ կյանք։
با یار چو آرمیده باشی همه عمر،
لذات جهان چشیده باشی همه عمر،
هم آخر کار رحلتت خواهد بود،
خوابی باشد که دیده باشی همه عمر،
Ջահելության օրերս անցան, չիմացա,
Գարուններս ձմեռացան, չիմացա,
Այն թռչունը, որ կոչվում է ջիվանի,
Այդ ե՞րբ եկավ, ե՞րբ հեռացավ, չիմացա։
افسوس که نامه جوانی طی شد،
وآن تازه بهرا زندگانی دی شد،
حالی که ورانام جوانی گفتند،
معلوم نشد که او کی آمد، کی شد!
Հողի գորգին քնածներ եմ տեսնում ես,
Հողի տակին փտածներ եմ տեսնում ես,
Ունայնության անապատին եմ նայում,
Չեկածներ ու անցածներ եմ տեսնում ես։
بر مفرش خاک خفتگان می بینم،
در زیر زمین نهفتگان می بینم؛
چندانکه به صحرای عدم می نگرم،
نا آمدگان و رفتگان می بینم!
Ապարանքում, ուր Ջամշիդն էր գավաթ բռնում,
Հիմա աղվեսն ու այծյամն են հանգիստ առնում,
Բահրամը, որ գոռ էր որսում ամբողջ մի կյանք,
Տես, ոնց գոռի որսը դառած, փտեց գոռում։
آن قصر که جمشید درو جام گرفت،
آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت؛
بهرام که گور می گرفتی همه عمر،
دیدی که چگونه گور بهرام گرفت؟
Առվի աճին ծաղկած ամեն խոտ ու կանաչ
Մի գեղուհու շուրթերից է ծլել սևաչ,
Անարգանքով մի՛ դարձնի ոտքի կոխան,
Մի սիրունի դեմք է ամեն վարդ ու կակաչ։
هر سبزه که بر کنار جویی رسته است،
گویی زلب فرشته خویی رسته است؛
پا بر سر هر سبزه به خواری ننهی،
کان سبزه زخاک لاله رویی رسته است،
Է ու չէի, կա-չկայի բոլոր գիրն ու տառը գիտեմ,
Խեր ու շառի, վեր ու վարի երեսն ու աստառը գիտեմ,
Բայց ամոթ ու հազար ամոթ ամենագետ իմաստունիս,
Թե գինովի հոգուց մաքուր ու մտքից պայծառը գիտեմ։
من ظاهر نیستی و هستی دانم،
من باطن هر فراز و پستی دانم؛
با اینهمه از دانش خود شرمم باد،
گر مرتبه ای ورای مستی دانم.
Ուրախ ապրիր, քանզի կյանքը մի պահ է լոկ,
Խրճիթ է, թե ապարանք է, մի պահ է լոկ,
Տիեզերքի կայքն ու կարգը լոկ մի պատրանք,
Երազ, մուրազ, անրջանքը մի պահ է լոկ։
شادی بطلب که حاصل عمر دمی است،
هر ذره خاک کیقبادی و جمی است،
احوال جهان و اصل این عمر که هست،
خوابی و خیالی و فریبی و دمی است.
Ո՜վ բարեկա՜մ, լուսաբացին վաղ արթնացիր,
Եվ ականջ դիր աքաղաղի ողբ ու լացին,
-Քո կարճ կյանքից, -կանչում է նա ավաղելով,-
Մի գիշեր էլ անցավ ու դու քուն մնացիր։։
هنگام سپیدم دم خروس سحری.
دانی که چرا همی کند نوحه گری؟
یعنی که: نمودند در آیینه صبح
کز عمر شبی گذشت و تو بیخبری!